Φόρος τιμής στους ήρωες του Καλπακίου

Την Κυριακή, 18 Νοεμβρίου 2012, στο μνημόσυνο, που τελείται κάθε χρόνο στον ιερό χώρο του Καλπακίου, παραβρέθηκε ο Δήμος Μεσολογγίου, κάνοντας το δικό του μνημόσυνο «υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των εκεί πεσόντων Μεσολογγιτών  ηρώων, καταθέτοντας κι αυτός το δικό του στεφάνι με εκπρόσωπο τον Πρόεδρο του Πνευματικού Κέντρου κ. Αριστείδη Καβάγια, καθώς και αρκετούς από τους δημότες της Ιερής Πόλης.

 Και είναι πραγματικά το Καλπάκι, που το συναντάς στο 35^ο χιλ. πηγαίνοντας από Ιωάννινα προς Κόνιτσα, ένας χώρος μνήμης ιστορικής, αφού όλα εκεί γύρω  και με σήμα κατατεθέν το καλοδιατηρημένο « ΟΧΙ»,στον απέναντι από το χώρο αυτόν λόφο του Προφήτη Ηλία, θυμίζουν την εποχή και το έπος του Σαράντα.

 Στο Καλπάκι άρχισε να γράφεται η εποποιία της Πίνδου, όπου, λίγες μόνο μέρες από την κήρυξη του πολέμου του Σαράντα, τμήματα Ιταλών πλησίασαν εκεί, αφού ακριβώς, σ’ αυτό το σημείο, ο εχθρός  ήθελε να συγκεντρώσει «την αιχμή του δόρατός του».

 Στις αρχές του Νοέμβρη, οι Ιταλοί, με πρωτοφανή σφοδρότητα, άρχισαν επίθεση σ’ αυτή την περιοχή με μια απ’ τις καλύτερες μεραρχίες τους, τη μεραρχία των Κενταύρων.

 Εκεί, εξαπέλυσαν  άρματα μάχης, ισχυρό πυροβολικό, μικρή δύναμη πεζικού και  με τη βοήθεια ενός τάγματος σκληροτράχηλων Αλβανών, κατάφεραν το βράδυ της 2ας Νοεμβρίου να καταλάβουν τα γύρω  υψώματα, δεξιά και αριστερά του Kαλπακίου, ενώ η ιταλική αεροπορία σε μια σαρωτική επίθεση βομβάρδισε σφοδρότατα μια έκταση, που άρχιζε από τα Γιάννενα κι έφτανε ως το Καλπάκι.

 Παντού έβρεχε φωτιά και σίδερο! Οι φονικότερες μάχες σημειώθηκαν  στα υψώματα της Γκραμπάλας, της Ασόνισσας, της Βελλάς και των Γρεμισών.

 Η νίκη όμως  ήρθε από το « ελληνικό δαιμόνιο!», αλλά και από τις άριστες στρατιωτικές ικανότητες του Έλληνα στρατηγού Χαράλαμπου Κατσιμήτρου, που έκανε το θαύμα του, παρά την αντίθετη γνώμη της Κεντρικής Διοίκησης Στρατού, που επέμενε να μη σημειωθεί άμυνα στο συγκεκριμένο σημείο!

 Στη μάχη του Καλπακίου (Ελαίας-Καλαμά) δοκιμάστηκε η ηρωική αντίσταση των Ελλήνων οπλιτών και αξιωματικών και η περήφανη νίκη τους συνετέλεσε στην ταπείνωση του θεωρούμενου αήττητου φασιστικού Άξονα και αποτέλεσε την αρχή του τέλους για τους εισβολείς.

 Η νίκη αυτή είχε περίτρανη και τεράστια σημασία για την έκβαση του πολέμου, γιατί χάρη σ’ αυτή εξαπολύθηκε μεγάλη αντεπίθεση στην Πίνδο.

 Στην Πίνδο,

… Εκεί, όπου νύχτα πάνω στη νύχτα βάδιζαν ασταμάτητα, ο ένας πίσω απ’ τον άλλον, ίδια τυφλοί, με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου φορές εκαταβούλιαζε μέχρι το γόνατο…, θα γράψει  αργότερα ο Οδυσσέας Ελύτης.

 Στον ελληνοϊταλικό πόλεμο εκατοντάδες νεκροί στρατιώτες, αξιωματικοί και εθελοντές αγωνίστηκαν, στα κακοτράχαλα βουνά της Ηπείρου ενάντια στον γερμανοϊταλικό φασισμό και περιέσωσαν την ελληνική τιμή δίνοντας μαθήματα ηρωισμού και ανδρείας στην ανθρωπότητα.

 Αρκετών απ’ αυτούς όμως τα οστά τους παραμένουν άταφα σε βουνά και πεδιάδες της Β. Ηπείρου!

  Στο μνημόσυνο της Κυριακής στον ιερό χώρο του Καλπακίου , μνημονεύτηκαν όλα τα ονόματα των εκεί πεσόντων Αιτωλοακαρνάνων ηρώων, μεταξύ των οποίων και τα ονόματα πέντε Μεσολογγιτών στρατιωτών: Παξιμαδέλου Κυριάκου, Λάκκα Ιωάννη, Στόλκα  Χρήστου, Πεινασμένου Ευθυμίου  και Ξηρού  Φωτίου! Αιωνία τους η μνήμη!

 Στο συγκεκριμένο αυτό  χώρο  αυτού του ευλαβικού προσκυνήματος σήμερα δεσπόζουν, δεκαοχτώ λιτοί και απέριττοι τάφοι επωνύμων και αγνώστων ηρώων μαχητών κι ένας τεράστιος μαρμάρινος  σταυρός υψώνεται πάνω τους, εκεί, όπου το χώμα ποτίστηκε με το «άγιο αίμα τους», και όπου όλοι  αυτοί οι ήρωες «φυλάνε καλά το μετερίζι τους» … και… κάνουν τον επισκέπτη-προσκυνητή να σκύβει ευλαβικά το κεφάλι κάνοντας το σταυρό του και ίσως από τα μάτια του να κυλά κι  ένα δάκρυ!