Το κλαρίνο, ως λαϊκό μουσικό όργανο, έρχεται στην Ελλάδα από την Τουρκία γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα. Από την Ήπειρο και τη δυτική Μακεδονία διαδίδεται στην υπόλοιπη χώρα και μαζί με το βιολί, το λαγούτο και το ντέφι (αργότερα και με το σαντούρι), αποτελούν την κομπανία, το κατεξοχήν λαϊκό συγκρότημα της στεριανής Ελλάδας, που αντικαθιστά σιγά σιγά την πατροπαράδοτη ζυγιά ζουρνάς - νταούλι.
Στο λαϊκό κλαρίνο περνούν τα «πιασίματα» της φλογέρας και του ζουρνά, πετυχαίνοντας έτσι, σε ένα δυτικό μουσικό όργανο και με μίαν ιδιότυπη τεχνική, τα μη συγκερασμένα διαστήματα των παραδοσιακών ελληνικών κλιμάκων.
Από την εποχή του Μεσοπολέμου παίρνει την πρώτη θέση ανάμεσα στα μελωδικά όργανα, αναγνωρίζεται ως όργανο «εθνικό» και οδηγεί την οργανική μουσική σε μία νέα, λαμπρή περίοδο, μέσα από την επεξεργασία παλαιών μελωδιών στα χέρια άξιων δεξιοτεχνών.
Στο λαϊκό κλαρίνο περνούν τα «πιασίματα» της φλογέρας και του ζουρνά, πετυχαίνοντας έτσι, σε ένα δυτικό μουσικό όργανο και με μίαν ιδιότυπη τεχνική, τα μη συγκερασμένα διαστήματα των παραδοσιακών ελληνικών κλιμάκων.
Από την εποχή του Μεσοπολέμου παίρνει την πρώτη θέση ανάμεσα στα μελωδικά όργανα, αναγνωρίζεται ως όργανο «εθνικό» και οδηγεί την οργανική μουσική σε μία νέα, λαμπρή περίοδο, μέσα από την επεξεργασία παλαιών μελωδιών στα χέρια άξιων δεξιοτεχνών.
Λαϊκο κλαρίνο σε κοσμικό κέντρο, δεκ. 1960
Ηπειρώτικη κομπανία, 1930
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου