ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

Του Αριστείδη Ξ. Καβάγια

 Σαν σήμερα, πριν από 181 χρόνια, στις 11 Ιουλίου 1832, γεννιέται στο Ναύπλιο ο Χαρίλαος Τρικούπης, μια από τις σημαντικότερες ηγετικές φυσιογνωμίες της νεότερης ελληνικής ιστορίας και ο σπουδαιότερος πολιτικός του 19^ου αι.

  Γιος του Σπυρίδωνα Τρικούπη, επίσης πολιτικού και  πρώτου πρωθυπουργού του νεοσυσταθέντος ελληνικού κράτους  επί κυβερνήσεως Ιωάννη Καποδίστρια, αλλά και ρήτορα και ιστορικού (έγραψε την ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης) και της Αικατερίνης Μαυροκορδάτου, αδερφής του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, της γνωστής αριστοκρατικής φαναριώτικης οικογένειας, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στα δρώμενα της Ελληνικής Επανάστασης και του Μεσολογγίου.

  Και οι δύο γονείς του Χαριλάου Τρικούπη  επέδρασαν καθοριστικά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του ως πολιτικού.

  Αναμείχτηκε για πρώτη φορά στα κοινά στα 1863, σε ηλικία μόλις τριάντα ενός ετών, και παρέμεινε ως το θάνατό του στο πολιτικό προσκήνιο, εκλεγείς επτά φορές ως πρωθυπουργός, ενώ υπήρξε και ο πατέρας του Κοινοβουλευτισμού και  ο εισηγητής της Αρχής της Δεδηλωμένης του 1875, που ισχύει ως σήμερα.

  Εκ φύσεως υπήρξε αισιόδοξος, με σιδερένια θέληση, ρεαλιστής, μετρημένος, αντίθετος της Δημαγωγίας, έντιμος, αρκετά φιλομαθής, ενώ τον διέκρινε απίστευτη εργατικότητα κι ένας πολύ πολύ ισχυρός χαρακτήρας!

  Οραματιστής, με το βλέμμα κυριολεκτικά στραμμένο στο μέλλον, ονειρευόταν να φέρει την Ελλάδα στο επίπεδο των ευρωπαϊκών χωρών, μια Ελλάδα, που μόλις πριν από  50 χρόνια είχε βγει  από μια μεγάλη σκλαβιά τετρακοσίων χρόνων κι έναν ανελέητο και εξουθενωτικό πόλεμο!

  Έκανε ως πρωθυπουργός  προσπάθειες υπεράνθρωπες να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων και να ανορθώσει την οικονομία του κράτους με την κατασκευή μεγάλων δημοσίων  έργων, προστατεύοντας τη βιομηχανία της χώρας, δημιουργώντας σιδηροδρομικό δίκτυο στη Δυτική Ελλάδα, που διευκόλυνε την επικοινωνία και την οικονομία της περιοχής, καταπολεμώντας τη ληστεία και τονώνοντας το τοπικό εμπόριο.

  Πρωτοστάτησε στην κατασκευή μεγάλων έργων, όπως τη  διάνοιξη της Διώρυγας της Κορίνθου, την  αποξήρανση της Λίμνης Κωπαϊδας, για να δοθεί η γη προς καλλιέργεια στους ακτήμονες του τόπου, ενώ και η ζεύξη του πορθμού Ρίου-Αντιρρίου ήταν δικό του όραμα, που υλοποιήθηκε μόλις το 2004,  εκατόν οχτώ χρόνια μετά από το θάνατό του!

  Σ’ αυτόν εξάλλου ανήκουν και οι  ιστορικές  χαρακτηριστικές φράσεις: «Τις πταίει;», «Η Ελλάς προώρισται να ζήσει και θα ζήσει», «Δυστυχώς επτωχεύσαμε!»,

  Στις τελευταίες  εκλογές όμως του 1895,  όπου συμμετείχε, καταψηφίστηκε στον τόπο καταγωγής του, στο  Μεσολόγγι και θεωρώντας πως δεν του αναγνωρίστηκαν οι αγώνες που έκανε στη ζωή του  επί είκοσι χρόνια για την πατρίδα του,  λέγοντας πικραμένα: «Ανθ’ ημών Γουλιμής!».

   Αποφάσισε τότε  να παραιτηθεί από την πολιτική και αναχώρησε για ταξίδι στο εξωτερικό. Κατέφυγε στις Κάννες της Νότιας Γαλλίας, ενώ στην Ελλάδα δεν ξαναγύρισε παρά μόνο νεκρός τον επόμενο χρόνο του 1896, ενώ στην Αθήνα αναβίωναν οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες και ο  Σπύρος Λούης αναδεικνυόταν ο πρώτος Ολυμπιονίκης του Μαραθώνιου δρόμου!

 Και η τραγική ειρωνεία ήταν πως τη χρονιά αυτή εξελέγη παμψηφεί βουλευτής Βάλτου, αυτός όμως στις 30 Μαρτίου είχε ήδη πεθάνει σε ηλικία τότε 64 ετών.

  Με την είδηση του θανάτου του στην Ελλάδα, τότε,  η κυβέρνηση Δηλιγιάννη, (που υπήρξε φανατικός του πολιτικός αντίπαλος), αρνείται να στείλει πολεμικό πλοίο στη Γαλλία για τη μεταφορά της σορού του στην Αθήνα και ο νεκρός  διακομίζεται με γαλλικά  σκάφη πρώτα στη Μασσαλία κι από εκεί στον Πειραιά, με έξοδα των φίλων του και κυρίως του Ανδρέα Συγγρού.

  Στις 11 Απριλίου γίνεται η κηδεία του μέσα σε πλήθος λαού και ενταφιάζεται χωρίς λόγους και στεφάνια σύμφωνα με την επιθυμία του  στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.

   Χαρακτηριστική  είναι και η πίκρα του  Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, που μαζί με το πλήθος του κόσμου  παρακολούθησε την κηδεία, αποχαιρετώντας κι αυτός  το μεγάλο πολιτικό, που εκφράστηκε με τη φράση που λέγεται πως είπε: «Δεν μπορώ να πιστέψω πως αυτός ο κολοσσός της πολιτικής κείται νεκρός!».