Ο άσκαυλος έρχεται στην Ελλάδα από την Ασία τον 1ο με 2ο αι. μ.Χ. και τον τσαμπούνα (στα νησιά) και τη γκάιντα (σε Μακεδονία και Θράκη). Κατασκευαστής είναι ο ίδιος ο τσαμπουνιάρης ή γκαϊντατζής που χρησιμοποιεί για το ασκί δέρμα κατσίκας ή εριφίου ειδικά κατεργασμένο και για το επιστόμιο καλάμι, ξύλο ή κόκαλο. Οι δύο τύποι διαφέρουν κυρίως στη συσκευή για την παραγωγή του ήχου.
Στην τσαμπούνα προσαρμόζονται με κερί σε μία ξύλινη αυλακωτή βάση, δύο καλαμένιοι αυλοί τύπου κλαρινέτου (με μονό γλωσσίδι). Στον έναν ο μουσικός παίζει τη μελωδία και με τον άλλο κρατά το ίσο. Παίζεται είτε μόνη της είτε μαζί με τουμπί ή αχλαδόσχημη λύρα.
Στη γκάιντα οι δύο ξύλινοι αυλοί είναι ανεξάρτητοι. Ο ένας, για τη μελωδία, έχει 7 τρύπες (6+1), ενώ ο δεύτερος (μπουρί ή μπάσο), μακρύς και σε τρία συνήθως κομμάτια, «ταιριάζεται» με την τονική και είναι ο ισοκράτης. Παίζεται είτε μόνη της είτε μαζί με τουμπελέκι, νταούλι ή νταχαρέ.
Στην τσαμπούνα προσαρμόζονται με κερί σε μία ξύλινη αυλακωτή βάση, δύο καλαμένιοι αυλοί τύπου κλαρινέτου (με μονό γλωσσίδι). Στον έναν ο μουσικός παίζει τη μελωδία και με τον άλλο κρατά το ίσο. Παίζεται είτε μόνη της είτε μαζί με τουμπί ή αχλαδόσχημη λύρα.
Στη γκάιντα οι δύο ξύλινοι αυλοί είναι ανεξάρτητοι. Ο ένας, για τη μελωδία, έχει 7 τρύπες (6+1), ενώ ο δεύτερος (μπουρί ή μπάσο), μακρύς και σε τρία συνήθως κομμάτια, «ταιριάζεται» με την τονική και είναι ο ισοκράτης. Παίζεται είτε μόνη της είτε μαζί με τουμπελέκι, νταούλι ή νταχαρέ.
Τσαμπούνα Γκάιντα
Γκάιντα από το Σουφλί Θράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου