Θωμάς Γκόρπας

                                                            

Γεννήθηκε το 1935 στο Μεσολόγγι,. Μεγάλωσε σ’ αυτό και «ζυμώθηκε με τους καημούς της λιμνοθάλασσας».
Γέννημα και θρέμμα αυτής της αρμυρής γης, που ανάθρεψε τόσους ποιητές. Πέθανε στην Αθήνα το 2003.
 Από πολύ νωρίς βγήκε στη βιοπάλη, ενώ στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε το 1957 με τη συλλογή «Σπασμένος Καιρός». Στο διάστημα 1955 – 1967 μετέχει ενεργά σε ομάδες της μεταπολεμικής γενιάς στην οποία ανήκει, που πρωτοστάτησαν για μια πρωτοπορία στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στα εικαστικά και στην υπεράσπιση του λαϊκού τραγουδιού.

 Πολυσχιδής προσωπικότητα, με ευρύ φάσμα ενδιαφερόντων, γράφει και σενάρια για δύο ταινίες μεγάλου μήκους: «Αγάπη που δε σβήνει ο χρόνος»,1965 και «Τι κι αν γεννήθηκα φτωχός» ,1966. Την υπογραφή του ακόμα φέρουν και τρία ντοκιμαντέρ: «Βλάχικος γάμος», «Ένα Σαββάτο βράδυ, μια Κυριακή πρωί»,1988, «Στο πατάρι του Λουμίδη»,1989.
 Διασκεύασε Πιτιγκρίλι, μεταγλώττισε κείμενα, ασχολήθηκε με λαογραφικές μελέτες, «Το πανηγύρι του Αη-Συμιού», 1972.
Στις συλλογές το «Παλιές Ειδήσεις»,1966, «Πανόραμα»,1975, «Γιουσουρούμ», 1976, «Περνάει ο Στρατός»,1980, «Τα Θεάματα»,1983, σκιαγραφεί το ύφος μιας άλλης Ελλάδας, μιας Ελλάδας που προσπαθεί να ορθοποδήσει.

 Αγαπά με πάθος την ιδιαίτερη πατρίδα του, το Μεσολόγγι την οποία ύμνησε στην ποίησή του. Πάντα ονειροπολεί τα φωτεινά πεδία των παιδικών χρόνων του, «Μεγάλες Παρασκευές, φωτιές, χαλκούνια, βαρελότα, Επιτάφιοι και Έρρανον τον τάφον» και να ‘ναι Έξοδος και Ανάσταση μαζί. Έξοδος, «μ’ αρχή και τέλος του ντουνιά το Μεσολόγγι!».

 Πατρίδα μου Πρώτη μεγάλη αγάπη μου και πρώτη γλύκα της ζωής χρυσάφι στα σκοτάδια μάτια μου και λάδι της ψυχής σκαμμένος τώρα από ποταπότητες εχθρούς και φίλους ξαναθυμάμαι αετούς, στεφάνια, σάλτσινα και μύλους χασίσια που με ξεγελάν και λέω πως σε φτάνω μες στα τραγούδια μου όπου όλο σε βρίσκω και σε χάνω πόλη μου που με πας από τον Κάτω Κόσμο στον Απάνω… «Θωμάς Γκόρπας. Τα ποιήματα»