ΕΥΛΑΒΙΚΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΟ ΚΑΛΠΑΚΙ

Της Φωτεινής Τσιτσώνη-Καβάγια

  Την Κυριακή, 24  Νοεμβρίου, 2013, ο Δήμος μας, τίμησε με την παρουσία του  τον ιερό και αιματοβαμμένο  χώρο του Καλπακίου, όπου πολλοί συμπατριώτες μας θυσιάστηκαν  πέφτοντας ηρωικά κατά  την αρχή του  ελληνοϊταλικού πολέμου, το Νοέμβρη του 1940.

  Εκεί, λοιπόν, στο 35^ο χιλ. Ιωαννίνων – Κονίτσης, σ’ αυτόν τον τόπο της ιστορικής μνήμης, στις 2 – 8 Νοεμβρίου 1940, σημειώθηκε η συνταρακτική μάχη Ελαίας (Καλπακίου) – Καλαμά, που μαζί με τη μάχη της Πίνδου, υπήρξαν  από  τις κυριότερες και φονικότερες  πρώτες  μάχες  του πολέμου, που ανέκοψαν την ιταλική προέλαση κατά τις πρώτες μέρες του,  και που ματαίωσε τη στρατιωτική διείσδυση των Ιταλών στο ελληνικό έδαφος, ενώ είχε τεράστιο αντίκτυπο ψυχολογικό και στα δύο μέτωπα, αφού στους Ιταλούς  συνέτριψε κυριολεκτικά τη σιγουριά τους, ενώ στους Έλληνες αναπτέρωσε το ηθικό.

   Στη μάχη αυτή οι Έλληνες αντιμετώπισαν με απαράμιλλη γενναιότητα τα εχθρικά άρματα μάχης, το ισχυρό ιταλικό  πυροβολικό, μικρή δύναμη  πεζικού, καθώς,  και την ιταλική αεροπορία, που είχε εξαπολύσει επίθεση από τα Γιάννενα ως το Καλπάκι.

   Όλα αυτά, στάθηκαν αιτία, ώστε, οι Έλληνες να κατανοήσουν πως οι Ιταλοί δεν ήταν αήττητοι παρά τη στρατιωτική και εξοπλιστική υπεροχή τους, ενώ οι εχθροί να καταλάβουν πως ο πόλεμος που είχαν εξαπολύσει στην Ελλάδα δε θα ήταν γι’αυτούς ένας «περίπατος» και γι’ αυτό, από επιθετικό τον μετέτρεψαν σε αμυντικό!

   Στα γύρω υψώματα του Καλπακίου, σ’ αυτά των Γρεμισών, της Γκραμπάλας, της Ασόνισσας, του Βελλάς, καθηλώθηκαν οι ιταλικές δυνάμεις από τη γενναιότητα των Ελλήνων στρατιωτών.

  Σ’ αυτό το χώρο, όπου έγινε η φοβερή καθόλα της μάχη, όπου  κυριολεκτικά «έβρεχε σίδερο και φωτιά», εκεί, όπου  σήμερα, το καλοδιατηρημένο «ΟΧΙ», στον απέναντι λόφο του Προφήτη Ηλία, μας θυμίζει  την εποχή και το Έπος του Σαράντα,  οδηγηθήκαμε ταπεινοί προσκυνητές,  στους απλούς και  απέριττους τάφους 18 συμπατριωτών μας, Αιτωλοακαρνάνων, Αγρινιωτών, Μεσολογγιτών, Ναυπάκτιων αλλά και Ευρυτάνων, επωνύμων και αγνώστων

  Ζήσαμε όλοι συγκινητικές στιγμές, αφού, μετά την επιμνημόσυνη δέηση, που τελέστηκε από εκπρόσωπο του Σεβασμιωτάτου Επισκόπου Πωγωνιανής, Δρυϊνουπόλεως και Κονίτσης, κ. Ανδρέου,  κάποιοι από τους εναπομείναντες συγγενείς των θυμάτων, μιλώντας γι’ αυτούς, φανερά συγκινημένοι, αναφέρθηκαν σε γεγονότα που έζησαν πολεμώντας  οι πρόγονοί τους και που τα άφησαν ως ιερά κειμήλια γραμμένα στα ημερολόγιά τους που βρέθηκαν, για να τα ακούμε εμείς σήμερα, να θαυμάζουμε και να μαθαίνουμε απ’ αυτά.

  Κι όλα αυτά μέσα σε  καιρικές συνθήκες, που  ήταν πολύ άσχημες, αφού έβρεχε ασταμάτητα και το κρύο ήταν πολύ αισθητό.

  Ιδιαίτερα ξεχωριστή υπήρξε και  η στιγμή όπου  μοιράστηκαν κόλλυβα από το Δήμο μας προς ανάπαυση των ψυχών των πεσόντων, ενώ  μνημονεύτηκαν τα ονόματά τους και μεταξύ αυτών και των  πέντε Μεσολογγιτών Ηρώων: Παξιμαδέλου  Κυριάκου, Λάκκα Ιωάννη, Στόλκα  Χρήστου, Πεινασμένου  Ευθυμίου και Ξηρού Φωτίου.

 Στη σεμνή τελετή παραβρέθηκαν εκπρόσωποι του Δήμου Αγρινίου, και  πολλοί στρατιωτικοί και  πολιτικοί. Το δικό μας Δήμο εκπροσώπησε ο Πρόεδρος του Πνευματικού Κέντρου, κ. Αριστείδης Καβάγιας, αλλά και αρκετοί κάτοικοι της πόλης.

  Ας είναι αιωνία η μνήμη των Ηρώων!

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 70η ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ Κ.ΠΑΛΑΜΑ

ΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ ΤΙΜΑ ΚΙ ΕΦΕΤΟΣ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΓΚΡΑΜΠΑΛΑΣ

  Η μάχη της Γκραμπάλας, που έμεινε στην ιστορία ως Μάχη Ελαίας (Καλπάκι)- Καλαμά, 2 – 8 Νοεμβρίου 1940, υπήρξε μαζί με τη μάχη της Πίνδου από τις κυριότερες συγκρούσεις Ελλήνων – Ιταλών, με την έναρξη  του ελληνοϊταλικού πολέμου, που ματαίωσαν τη στρατιωτική απόπειρα διείσδυσης των εχθρών στο ελληνικό έδαφος, ενώ είχε τεράστιο ψυχολογικό αντίκτυπο, τόσο στα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, όσο και στον κόσμο ολόκληρο.

  Σχετικά με τις τεράστιες απώλειες των Ιταλών, που ηττήθηκαν  στη μάχη αυτή, αυτές των Ελλήνων υπήρξαν ελάχιστες, ενώ η ήττα του εχθρού ήταν μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη για την ιταλική ηγεσία, που διέψευσε κυριολεκτικά τη σιγουριά τους για ένα γρήγορο και «ευχάριστο πόλεμο» στην Ελλάδα,  τους έριξε το ηθικό και οι επιχειρήσεις τους από επιθετικές μετατράπηκαν σε αμυντικές!

  Ο Δήμος Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου, την Κυριακή, 24 Νοεμβρίου 2013, με εκπροσώπους του και αρκετούς κατοίκους της πόλης θα παραστεί στο καθιερωμένο ετήσιο μνημόσυνο, που γίνεται στον «καθαγιασμένο» αυτό χώρο από το αίμα των πεσόντων, στο Καλπάκι, όπου και το μνημείο τους με τους τάφους των Αιτωλοακαρνάνων ηρώων.

  To μνημόσυνο συνήθως τελείται από το Σεβασμιότατο Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ.κ. Ανδρέα, ενώ το  τιμούν με την παρουσία τους εκπρόσωποι τοπικών και πολιτικών αρχών και  πλήθος ευλαβών προσκυνητών από την περιοχή και όχι μόνο, αποδίδοντας  έτσι με τις δεήσεις τους προς Κύριον για την ανάπαυση των ψυχών των πεσόντων φόρο τιμής προς τους ηρωικούς νεκρούς!

Από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου

28 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2013 - ΛΙΜΠΟΒΙΣΙ ΑΡΚΑΔΙΑΣ ΑΔΕΡΦΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ ΤΡΙΠΟΛΕΩΣ Της Φωτεινής Τσιτσώνη-Καβάγια

28   ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2013 - ΛΙΜΠΟΒΙΣΙ  ΑΡΚΑΔΙΑΣ

ΑΔΕΡΦΟΠΟΙΗΣΗ  ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ  ΤΡΙΠΟΛΕΩΣ

Της Φωτεινής Τσιτσώνη-Καβάγια

Λάμπει ο ήλιος στα βουνά,

λάμπει και στα λαγκάδια,

λάμπει και στ’ Αρκουδόρεμα

το έρημο Λιμποβίσι,

όπου είναι οι κλέφτες οι πολλοί,

οι Κολοκοτρωναίοι.

  Σε 1200 μ. υψόμετρο, στην καρδιά του Πολύφυτου και ελατοσκέπαστου Μαινάλου, όπου τα νερά κατεβαίνουν κελαρυστά από το Αρκουδόρεμα, εκεί, στα κολοκοτρωναίικα λημέρια, εκεί, κυριολεκτικά κουρνιάζει το Λιμποβίσι, όπου ο γενάρχης των Κολοκοτρωναίων Τριανταφυλλάκος Τσεργίνης,  (αυτό ήταν το πρώτο επώνυμο της οικογένειας, που αργότερα άλλαξε σε Κολοκοτρώνη), το 16^ο αι., τον καιρό της Ενετοκρατίας, έστησε την αετοφωλιά του και όπου ρίζωσαν  κι έζησαν για χρόνια πολλά  12 γενιές  της απροσκύνητης και αδούλωτης αυτής  οικογένειας.

   Ο μικρός αυτός οικισμός τότε  διέθετε περίπου 500 κατοίκους.

   Σήμερα, δεν υπάρχει  ο οικισμός και η περιοχή αυτή είναι ακατοίκητη. Υπάρχει μόνο το λιτό και απέριττο  σπίτι των Κολοκοτρωναίων, χτισμένο εκεί  τα τελευταία χρόνια, δωρεά του Αρκάδα Παναγιώτη Αγγελόπουλου,  σε πιστή αντιγραφή του αυθεντικού σπιτιού, που από τα χρόνια γκρεμίστηκε, ενώ  σε μικρή απόσταση από αυτό  ορθώνεται η μικρή εκκλησιά του Αγίου Ιωάννη του  Προδρόμου, πραγματικός φύλακας του τόπου.

  Στην αυλή του σπιτιού  δεσπόζει η προτομή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, του Γέρου του Μοριά, που στ’ αλήθεια  υπήρξε από τις μεγαλύτερες μορφές του 21.

  Στον ιερό αυτόν τόπο, τόσο για την περιοχή, όσο και για ολόκληρη  την Ελλάδα, στην αετοφωλιά αυτή του Μαινάλου,  έγινε, στις 28 Σεπτεμβρίου 2013,  η απλή τελετή της αδερφοποίησης της Ιερής πόλης του Μεσολογγίου με την πόλη της Τριπολιτσάς, που τόσα  κι αυτή πρόσφερε στον αγώνα της ανεξαρτησίας της πατρίδας μας.

  Στην τελετή παραβρέθηκαν ο Σεβασμιότατος  Mητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς και Μαντινείας και Κυνουρίας, κ. Αλέξανδρος, ο δήμαρχος της πόλης μας, κ. Παναγιώτης Κατσούλης, και Τριπόλεως, κ. Ιωάννης Σμυρνιώτης, δημοτικοί σύμβουλοι όλων των παρατάξεων και των δύο «αδερφών δήμων» και πολύς κόσμος της περιοχής, ενώ την επόμενη μέρα, στις εκδηλώσεις της Τριπολιτσάς για τα  192 χρόνια από την άλωση και απελευθέρωσή της  από τους Τούρκους, τη δική μας πόλη εκπροσώπησε το χορευτικό τμήμα του Πνευματικού μας  Κέντρου, που πήρε μέρος και στην παρέλαση. Το  βράδυ της ίδιας μέρας  παρουσίασε με επιτυχία χορούς χρωματισμένους από την τοπική μας παράδοση,  στην πλατεία Άρεως της πόλης , υπό την καθοδήγηση του χοροδιδασκάλου κ. Άγγελου Σταμάτη.

  Στα λεγόμενα όλων των ομιλούντων, κατά την τελετή της αδερφοποίησης,  όπως άλλωστε  άρμοζε, πρωταγωνιστούσε  η ξεχωριστή προσωπικότητα του γενναίου αγωνιστή της ελευθερίας, Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, που διακρινόταν για τη στρατηγική του σκέψη, την ευφυΐα του, τη διορατικότητά του, την τόλμη του,  το θάρρος, την αγαθότητά του και τον έντιμο χαρακτήρα του,  Από τη νεότητά του μάλιστα διέθετε μια ξεχωριστή σύνεση στον τρόπο με τον οποίο χειριζόταν γενικά  ό,τι αφορούσε την έκβαση του αγώνα, γι’ αυτό και η επωνυμία του «Γέρος», αφού έμοιαζε να έχει τη σοφία και την πείρα του ηλικιωμένου ανθρώπου.

  Σ’ αυτόν ανήκουν πολλές επιτυχίες , που έσωσαν και στερέωσαν την Επανάσταση στα πρώτα δύσκολα χρόνια του αγώνα. Τις καταμαρτυρούν το Βαλτέτσι,  τα Δερβενάκια, όπου εξοντώθηκε τριάντα χιλιάδων στρατιά του Δράμαλη, αλλά πάνω απ’ όλα, η μεγάλη του επιτυχία στην Άλωση και το πάρσιμο  της Τριπολιτσάς, στις 23 του Σεπτέμβρη του 1821, που ήταν  το μεγαλύτερο διοικητικό  και στρατιωτικό κέντρο των Τούρκων στην Πελοπόννησο.

  Παρόλη όμως  την προσφορά του στον αγώνα, τόσον αυτού, όσο και όλης της οικογένειάς του, δεν απέφυγε τις  διώξεις και τις ταλαιπωρίες, τις ψευδείς κατηγορίες και τις φυλακίσεις που υπέστη από τους συμπατριώτες του. Ευτύχησε όμως στα τελευταία χρόνια της ζωής του να δει την αγαπημένη του πατρίδα ελεύθερη, όπως ποθούσε, να ζήσει ήρεμα και να τύχει και διακρίσεων  από μέρους της πολιτείας.

  Σ’ αυτόν ανήκουν πολλά σοφά λόγια και σκέψεις, που η αξία τους και η σημασία τους είναι διαχρονική:

 «Ο Θεός υπέγραψε την ελευθερία της πατρίδας και δεν παίρνει πίσω την υπογραφή του», έλεγε χαρακτηριστικά για να τονώσει το πεσμένο ηθικό των αγωνιστών, ενισχύοντας έτσι την πίστη τους στο Θεό και στον αγώνα.

 «Μια φορά εβαπτιστήκαμε με λάδι, βαπτιζόμεθα και μία με αίμα και άλλη μία δια την ελευθερία της πατρίδας μας!».

  Σχετικά με τη δολοφονία του Καποδίστρια είχε πει:

«Τα γαϊδούρια πήραν την απόφαση να σκοτώσουν το σαμαρά, για να απαλλαγούν από τα σαμάρια και από το φορτίο που τους φόρτωναν οι άνθρωποι. Έτσι κι έγινε. Αμέσως όμως κατόπιν, πήραν την πρωτοβουλία  τα καλφάδια (οι μαθητευόμενοι) του σαμαρά, μα δεν τα κατάφεραν, γιατί δεν ήξεραν να κάνουν καλά τη δουλειά τους, επειδή έχασαν το μάστορά τους. Έτσι, τα κακοφτιαγμένα  σαμάρια άρχισαν να χτυπάνε και να πληγώνουν τα δυστυχισμένα τα γαϊδούρια, που δεν άργησαν να καταλάβουν πως με την ανόητη πράξη τους έπεσαν απ’ το κακό στο χειρότερο!».

  Σήμερα,  170 χρόνια μετά  από το θάνατό του, το Γέρο του Μοριά, δεν τον βρίσκεις πουθενά παρά μόνο στις καρδιές και  στη μνήμη  ενός ολόκληρου λαού!

  Και κάπου εκεί, στο κέντρο της Τριπολιτσάς, στην πλατεία  Άρεως, δεσπόζει  ο ανδριάντας του, που τον αναπαριστά έφιππο πάνω στο άλογό του, όπου κάτω απ’ αυτόν, σε ειδική κρύπτη έχουν τοποθετηθεί από τους συμπατριώτες του τα οστά του, στις 25 Σεπτεμβρίου του 1993, όπου από τον Οκτώβριο του 1930 βρίσκονταν στο Μνημείο των Προκρίτων της Τριπολιτσάς και στο οποίο είχαν διακομιστεί από το Α΄ Νεκροταφείο των Αθηνών, όπου ενταφιάστηκε το Φλεβάρη του 1843, που πέθανε.

  Αυτός φύτεψε το δέντρο, εμείς απομένει να το ποτίζουμε να μην ξεραθεί, όπως και ο ίδιος συνήθιζε να λέει στους νέους, κι όπως τόνισε στο λόγο του προς αυτούς στην Πνύκα, που υπήρξε και η πνευματική του διαθήκη προς το Έθνος μας.

«Εις εσάς μένει να ποτίζετε το δέντρο που φυτέψαμε να μην ξεραθεί. Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, όπου ημείς ελευθερώσαμε!».

Η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΦΛΟΓΑ ΣΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ

ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΑΓΑΠΗΣ

ΣΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ... ΤΑ "ΚΛΕΙΔΩΜΑΤΑ"

27 Αυγούστου: Του Αγίου Φανουρίου.

   Ο Άγιος Φανούριος ήταν Δωδεκανήσιος και η λατρεία του άρχισε το 14^ο αι. στη Ρόδο, όπου βρέθηκε τυχαία η εικόνα του στα ερείπια μιας εκκλησίας, κοντά στα τείχη της πόλης, τα οποία επισκεύαζαν οι Τούρκοι, που κατείχαν τότε το νησί. Ανάμεσα στις παλιές εικόνες που ανακαλύφτηκαν εκεί, οι οποίες ήταν σε κακή κατάσταση, με τις μορφές που απεικόνιζαν σβησμένες, ξεχώριζε μία, όπου το πρόσωπό της φαινόταν πολύ καθαρά, καθώς και το όνομα που έγραφε επάνω : ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ: Στο γύρω μέρος της εικόνας υπήρχαν και δώδεκα σκηνές, προφανώς από τα μαρτύρια που υπέστη ο Άγιος και που επειδή ήταν πολλά, γι’ αυτό και του δόθηκε η προσωνυμία Μεγαλομάρτυς.

   Ο μητροπολίτης τότε του νησιού, Νείλος, ζητώντας την άδεια του σουλτάνου, που  επισκέφτηκε στην Κωνσταντινούπολη, ανακαίνισε την εκκλησία προς τιμή του Αγίου και του καθιέρωσε γιορτή την ημέρα της ευρέσεως της εικόνας, 27 Αυγούστου. Τότε η λατρεία του Αγίου Φανουρίου διαδόθηκε γρήγορα στο Αιγαίο  (Δωδεκάνησα, Κρήτη, Κύπρο, Χίο, Λέσβο) και σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα.

  Η εικόνα παριστάνει τον Άγιο έφιππο, ως αξιωματικό του ρωμαϊκού στρατού, πάνω σε άλογο καφετί, γι’ αυτό λέγεται ότι προσομοιάζει με τα δυο παλικάρια της πίστης μας, τους  Αγίους  Γεώργιο και Δημήτριο. Ο Άγιος έζησε στα ρωμαϊκά χρόνια, πιθανόν τον 3^ο αι. μ. Χ. και μαρτύρησε κατά τους μεγαλύτερους διωγμούς των χριστιανών από τους Ρωμαίους.

  Τον άγιο Φανούριο έκανε αρκετά δημοφιλή η παρήχηση του ονόματός του, που παράγεται από το ρήμα   φαίνω = φανερώνω. Είναι, λοιπόν, ο Άγιος που φανερώνει τα χαμένα πράγματα, αντικείμενα,  ζώα ή και την τύχη ακόμα. Γι’ αυτό και σε κάποια άλλη  εικόνα του παριστάνεται να κρατάει στο χέρι του κερί αναμμένο, που συμβολίζει το φως του Χριστού, που φωτίζει τα πάντα και φανερώνει την αλήθεια,  ενώ στην πίστη του λαού ο Άγιος έχει θέση μάντη.

ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ: «Άγιε μου Φανούριε, φανέρωσέ μου το…και θα σου κάνω μια πίτα για την ψυχή της μάνας σου».

  Μπορούμε να πούμε πως είναι μια παράδοση τυπική, που κόλλησαν στην άγνωστη βιογραφία του Αγίου, ότι η μητέρα του ήταν σκληρή και άπονη με τους φτωχούς και δε μετάνιωσε γι’ αυτό ούτε στο θάνατό της.

  Συνηθίζουν, λοιπόν οι πιστοί, και όχι μόνο, στη γιορτή του, αλλά και καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου να ζυμώνουν πίτα, τη γνωστή φανουρόπιτα, με επτά, εννέα ή έντεκα υλικά και να τη μοιράζουν σε γείτονες και γνωστούς, αφού τη διαβάσει ο ιερέας, για να συγχωρεθεί η  μάνα του Αγίου και να βοηθήσει τον αιτούντα.

 

29 Αυγούστου : Του Αη- Γιαννιού, του Αποκεφαλιστή

  Πρόκειται για τη μνήμη της αποτομής της κεφαλής του Ιωάννη, του Προδρόμου, του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή.. Έτσι διαβάζουμε στα τρία Ευαγγέλια (Ματθαίου, Μάρκου και Λουκά, όπου γίνεται λόγος για τον Ηρώδη και την Ηρωδιάδα, καθώς και για την κόρη της, τη Σαλώμη,  που χόρεψε για το βασιλιά και ως αντάλλαγμα ζήτησε απ’ αυτόν, σύμφωνα με την επιθυμία της μητέρας της, την κεφαλή του Αγίου «επί πίνακι», όπως και έγινε.

  Ο λαός αυτή τη γιορτή τη θεωρεί πένθιμη, γι’ αυτό και νηστεύει. Οι παλιοί νήστευαν και από κόκκινους καρπούς αυτή την ημέρα, όπως καρπούζι, βατόμουρα, κόκκινα σταφύλια, μαύρα σύκα, επειδή θυμίζουν το αίμα.

  Τον Αη-Γιάννη, τον Αποκεφαλιστή τον θεωρούσαν και προστάτη από τη θέρμη της ελονοσίας, κατά παρετυμολογία του ονόματός του, Γιάννης – γιάνω, δηλ. θεραπεύομαι.

 

31 Αυγούστου- Της Αγίας Ζώνης (Στο κλείδωμα του εκκλησιαστικού χρόνου)

 Στην Κωνσταντινούπολη, κατά τα βυζαντινά χρόνια, οι Βυζαντινοί φρόντιζαν να συγκεντρώνουν κειμήλια που ανήκαν στο Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους, τους Αποστόλους.

 Στις 31 Αυγούστου, λοιπόν, γιορτάζεται η κατάθεση της ζώνης της Παναγίας, που την έφεραν στην Πόλη  επί αυτοκράτορα  Λέοντος του Α΄ (457 -474) και την κατέθεσαν επίσημα  στο ναό της Παναγίας των Βλαχερνών και συγκεκριμένα στο παρεκκλήσι της Αγίας Σορού,  μαζί με την εσθήτα της.

 Αυτή την ημέρα γιορτάζει στο Ευηνοχώρι το εκκλησάκι της Παναγίας της Ευαγγελίστριας, που δεσπόζει σε μια γωνιά, στην άκρη του απέραντου κάμπου.

  Η 31^η Αυγούστου, λογαριάζεται ως κλειδοχρονιά, επειδή αυτή είναι η τελευταία μέρα του καλοκαιριού και η τελευταία του εκκλησιαστικού έτους, αφού από την 1^η του Σεπτέμβρη ξεκινάει η αρχή του καινούριου εκκλησιαστικού έτους, η «αρχή του Ινδίκτου». Είναι ακόμα η εποχή που οι αγρότες μπαίνουν σε καινούρια καλλιεργητική περίοδο.

  Σε πολλές περιοχές της πατρίδας μας, αυτή τη μέρα ανάβουν φωτιές, που τις πηδούν σαν και τις φωτιές του Αη-Γιαννιού, του Ριγανά (24 Ιουνίου), φωτιές διαβατήριες από το καλοκαίρι στο φθινόπωρο.

                                                                                      Καλό φθινόπωρο!